नेपाली श्रम वजारः सर्न्दर्भ साउदी अरेविया

सामाजिक क्रान्ति, राजनैतिक हलचलले निम्तयाएको वेरोजगारी समस्याको समाधान र धरासायी नेपाली अर्थतन्त्रको टेवाको रुपमा मेरुदण्ड वनेको वैदेशिक रोजगारलाई व्यवस्थित तुल्याउन यसका कमि कमजोरी निवारण गर्ने पहल सवैस्तर र सवै पक्षबाट हुन नितान्त आवश्यक छ ।विश्वको सवैभन्दा गरीव मुलुक नेपालका नेपालीहरुको पहुँचमा रहेको मध्यपूर्व एशियाको श्रमबजार खाडी मुलुक त झनै नेपाली अर्थतन्त्रको मुख्य अनि सहज श्रमवजार हो भनेर मान्न सकिन्छ । लगभग ३ लाखको हाराहारीमा साउदी अरेवियामा मात्र नेपालीहरु कार्यरत छन् । यहाँ तेल र ग्याँसका कुवाहरु देखि लिएर सुपरमार्केट तथा प्रतिष्ठित कम्पनीहरुमा समेत नेपालीहरुले श्रम वेचेको पाइन्छ । प्रायतः यहाँ भित्रने नेपालीहरुमा लेभर दर्जामा कार्यरतको संख्या निकै ठूलो छ भने राम्रो ट्रेडहरुमा छिर्नेहरुको संख्या पनि विस्तारै फष्टाउँदै छ ।ठूला देशहरुमा भित्रनु धेरै आर्थिक व्ययभार वोक्नुपर्ने र शिक्षित हुनुपर्ने प्रावधानका कारण होला ठूला देशहरुमा भित्रनु निकै समस्याहरु झेल्नु पर्ने कुरामा निर्विवाद छ तर मध्यपर्ूवका देशहरु खाडी मुलुकमा छिर्न शिक्षित, अर्धशिक्षित लगायत अशिक्षित जमातले पनि इन्ट्री भिसा पाउन सक्ने प्रावधान रहेकोले होला यहाँ नेपालीहरुको संख्या दिनानुदिन निकै भित्रदै गएको आँकडाहरुले प्रष्टयाउँदछ । पूरा हेर्नुहोस्... ।

आठौं महाधिवेशनले चुनेको एमालेका महारथीहरू

अध्यक्ष - झलनाथ खनालजन्मः २० मार्च १९५० मा इलामको साँखेजुङ्ग शिक्षा : राजनीतिशास्त्र र इतिहासमा स्नातकराजनीति आरम्भ : २०२४ मा त्रिचन्द्र कलेजबाट , २०२६ देखि २०३० सम्म बाग्लुङ र इलाममा शिक्षक, २०३३ मा कोअर्डिनेसन केन्द्रको संस्थापक सदस्य, २०३५ मा नेकपा (माले) का संस्थापक सदस्य, २०३६ मा नेकपा (माले) को केन्द्रीय सदस्य, २०३९ मा नेकपा (माले) का महासचिव, २०४७ मा अन्तरिम सरकारको वन तथा भूसंरक्षणमन्त्री, २०४८ र ५१ मा इलामबाट प्रतिनिधिसभा सदस्य, २०५३ मा सूचना तथा सञ्चारमन्त्री, २०६५ मा इलामबाट संविधानसभा सदस्य निर्वाचित, २०६५ मा केन्द्रीय कमिटीको अठारौँ बैठकबाट नेकपा एमाले महासचिव, २०६५ आठौँ महाधिवेशनबाट अध्यक्षजेलजीवनः चार वर्ष जेल
उपाध्यक्ष - अशोक राई जन्म : २०१४ भदौ २४ गतेराजनीति प्रारम्भ : २०२९ सालकेन्द्रीय सदस्य २०४६ साल, प्रतिनिधिसभा सदस्य २०४८ र २०५१, निर्माण तथा यातायात राज्यमन्त्री २०५१, संसदीय व्यवस्थामन्त्री २०५३, स्वास्थ्यमन्त्री २०६१, वैकल्पिक स्थायी कमिटी सदस्य २०५९, सङ्गठन विभाग प्रमुख, पूर्वाञ्चल क्षेत्र समन्वय प्रमुख
उपाध्यक्ष - वामदेव गौतमजन्म मिति : २००५ असार २८ गते, प्यूठान राजनीति प्रवेश : २०२१ - नेकपा, २०२६ - नेकपा (पुष्पलाल) समूहमा, २०३२ - मुक्तिमोर्चामा, २०३३ - कोअर्डिनेसन केन्द्रमा, २०३५ - नेकपा (माले), २०४७ - नेकपा (एमाले) केन्द्रीय कमिटी सदस्य, २०५१ - स्थायी कमिटी सदस्य, २०५१ - उपमहासचिव, २०५४ - एमाले विभाजनपछि नेकपा (माले)को महासचिव, २०५८ - पुनः (एमाले) स्थायी कमिटी सदस्य, २०५९ - सातौँ राष्ट्रिय महाधिवेशनबाट केन्द्रीय सदस्यमा निर्वाचित र स्थायी कमिटी सदस्य, जेल/भूमिगत जीवन : ०३४-०३६ राजनीतिक बन्दी, ०४८ र ०५१ मा प्रतिनिधिसभा सदस्य, उपप्रधानमन्त्री तथा गृहमन्त्री, २०५३, उपप्रधानमन्त्री तथा गृहमन्त्री, २०६५ ।

उपाध्यक्ष - विद्या भण्डारी जन्म : सन् १९६२ मानेभञ्ज्याङ, भोजपुर शिक्षा : स्नातक, राजनीति प्रवेश : अनेरास्ववियु क्षेत्रीय कमिटी सदस्य - सन् १९७९, पार्टी सदस्य - सन् १९८०, भोजपुर क्याम्पस युथ लिग सदस्य - सन् १९७८, अखिल नेपाल महिला सङ्घ मोरङ अध्यक्ष - सन् १९८२, अखिल नेपाल महिला सङ्घ कोसी अञ्चल सचिव - सन् १९८१, राष्ट्रिय परिषद् सदस्य, अखिल नेपाल महिला सङ्घ - सन् १९८८, केन्द्रीय सदस्य, अखिल नेपाल महिला सङ्घ - सन् १९९४, केन्द्रीय अध्यक्ष, अखिल नेपाल महिला सङ्घ - सन् १९९७ हालसम्म, राष्ट्रिय परिषद् सदस्य एमाले - सन् १९९४, केन्द्रीय सदस्य एमाले - सन् १९९७, जनसङ्ख्या तथा वातावरणमन्त्री - सन् १९९६
महासचिव - ईश्वर पोखरेलजन्म : २०१० माघ १० गते, माम्खा, ओखलढुङ्गा राजनीति प्रवेश : २०२७ साल, कोअर्डिनेसन केन्द्रको सदस्य, २०३३, नेकपा (माले)को स्थापनाकालदेखि केन्द्रीय सदस्य, एमालेको छैटौँ महाधिवेशनपछि लगातार स्थायी कमिटी सदस्य, राष्ट्रिय सभा सदस्य २०५२, सङ्गठन विभाग प्रमुख, प्रधानमन्त्री स्वर्गीय मनमोहन अधिकारीको प्रमुख राजनीतिक सल्लाहकार- २०५१, आपूर्तिमन्त्री - २०६१, प्रचार विभाग प्रमुख- २०६५ ।
सचिव - विष्णुप्रसाद पौडेलजन्म : २०१६ मङ्सिर ५ गते, पुतलीबजार-१२, स्याङ्जा राजनीतिक पृष्ठभूमि : २०३३ बाट कोअर्डिनेसन केन्द्रबाट प्रभावित भई राजनीतिक सम्पर्कमा, २०३५ असोजमा पार्टी सदस्यता प्राप्त, २०३५ मङ्सिर ३ गतेदेखि पूर्णकालीन कार्यकर्ता, २०४८ मा केन्द्रीय कमिटी सदस्य, २०५४ मा केन्द्रीय कमिटी सदस्य, २०५९ मा स्थायी कमिटी वैकल्पिक सदस्य जेल जीवन : २०३७ असार १२ गते राजकाज मुद्दामा जेल, २०३७ भदौ १ गते भैरहवा जेल तोडी भूमिगत, २०५१ र २०६४ मा प्रतिनिधिसभा तथा संविधानसभा सदस्यमा निर्वाचित, २०५४ मा संस्कृति, युवा तथा खेलकुदमन्त्री, २०६५ मा जलस्रोतमन्त्री ।
सचिव - शङ्कर पोखरेल जन्म : सन् १९६३, विजौरी, दाङ शिक्षा : स्नातकोत्तर, त्रिविराजनीतिमा प्रवेश : सन् १९७९, अनेरास्ववियुको भारत क्षेत्रीय कमिटी अध्यक्ष - सन् १९८०, अल इन्डिया स्टुडेन्ट इसोसिएसन वाराणसी अध्यक्ष सन् १९८२, अखिल भारत नेपाली स्वतन्त्र विद्यार्थी युनियनको संस्थापक महासचिव तथा कोषाध्यक्ष सन् १९८३, अध्यक्ष सन् १९८४, अनेरास्ववियु बागमती क्षेत्रीय समिति सभापति, सन् १९८६, अनेरास्ववियु कोषाध्यक्ष सन् १९८६, अनेरास्ववियु उपाध्यक्ष सन् १९९०, अनेरास्ववियु अध्यक्ष सन् १९९०, स्ववियु सभापति, त्रिविवि सन् १९८८, एमाले प्रकाशन विभाग सचिव सन् १९९४, एमाले केन्द्रीय सदस्य सन् १९९८ ।
सचिव - युवराज ज्ञवाली जन्म : १३ जुलाई १९५३, भडकुवा, गुल्मीशिक्षा : स्नातकराजनीतिमा प्रवेश : सन् १९६९, नेकपा (पुष्पलाल) समूहमा । सन् १९७३ मा दाङ जिल्ला कमिटी सदस्य, सन् १९७७ मा कोअर्डिनेसन कमिटी प्रवेश, सन् १९८१ मा नेकपा (माले) गुल्मी सचिव, सन् १९८४ मा नवलपरासी सचिव, सन् १९८५ मा बाँके सचिव, सन् १९८६ मा दाङ सचिव, सन् १९८८ सेती-महाकाली इञ्चार्ज, सन् १९८८ मा केन्द्रीय सदस्य, सन् १९९४ मा केन्द्रीय सदस्य, सन् १९९८ मा स्थायी कमिटी सदस्य, सन् २००४ मा स्थानीय विकासमन्त्री ।

लोडसेडिङ्का कारण साइबर ब्यबासाय बन्द हुने अवस्थामा

बेदना श्रेष्ठ
काठमाडौं

नेपाल बिद्युत प्रधिकरणले प्रतिदिन १२ घण्टा रहेको लोड्सेदिङको समय बढाएर १६ घण्टा पुर्यपछी साईबर ब्यबसाय बन्द हुने अवस्थामा पुगेका छन । साईबर ब्यबसायमा सन्लग्न ब्यबसायिहरुले यो ब्यबसायको बिकल्प खोज्न बाधधे हुनुपरेको बातायका छन। साइबर क्यफेहरु लामो समयसम्म हुने लोड्सेदिङ्का कारण भरपर्दो बैकल्पिक ब्याबस्था गर्न नसक्दा बन्द हुने अवस्थामा पुगेको साईबर् संचालकहरु बताउछन । बुढानिलकण्ठ स्थित ग्लोबल लिङ् कम्प्युटर ईन्स्टिच्युट तथा साईबर् संचालक राजु भण्डारीले लामो समयसम्म बत्ती गैरहने भएकोले बैकल्पिक ब्याबस्थ अपनाउन गर्‍हो भएकोले साईबर् संचालन गर्न कठिनाइ भएको बताए । उनका अनुसार लामो समयसम्म लोड्सेदिङ हुँदा बेट्री चार्ज गर्न समेत समस्या परेकोले ब्याबसाय नै बन्द गर्नुपर्ने अवस्थाको सिर्जना भएको हो । पूरा हेर्नुहोस्...

मातृकाको मुखबाट प्रचण्डको भण्डाफोर

सन्की र अर्धपागलको आरोप खेप्दै आएका माओवादीका पूर्वनेता मातृका यादवले नयाँ पार्टी गठन र प्रचण्डको भण्डाफोर अभियानलाई सँगसँगै अगाडि बढाउने घोषणा गरेका छन्। तराईका विपन्न वर्गलाई समेटेर मधेसी क्रान्तिकारी कम्युनिस्ट पार्टी गठन गर्ने चरणमा रहेका मातृकाले माओवादी अध्यक्ष पुष्पकमल दाहाल 'प्रचण्ड' र भारतीय गुप्तचर संस्था 'र' बीचको साँठगाँठको फेहरिस्त सार्वजनिक गर्ने भएका छन्।मातृकाले आफ्ना निकटस्थहरूसँग बताएअनुसार माओवादी अध्यक्ष प्रचण्ड २०५६ देखि नै 'र' को सञ्जालमा फसेका हुन्। तर प्रचण्ड 'र' को सञ्जालमा फसेको कुरा आफूले २०६० पुसदेखि मात्र थाहा पाएको बताउँदै मातृकाले भनेका छन्– उनलाई त्यो सञ्जालबाट उम्काउने कोसिस सफल हुन नसकेपछि आफैं पार्टी छाड्न बाध्य भएको हुँ। मातृकाले आफ्ना निकटस्थहरूलाई बताएअनुसार २०६० मंसिरमा भारतको पटनामा सम्पन्न पूर्वीकमान्डको बैठकमा पार्टीको कार्यशैलीप्रति असन्तुष्टि जनाउँदै नेता मोहन वैद्यसमक्ष राजीनामा दिएर मातृका कपिलवस्तु गए। कपिलवस्तु जनसरकार घोषणासभा समाप्त हुनासाथ अध्यक्ष प्रचण्डले टेलिफोन गरी दिल्ली बोलाए, तर दिल्ली पुग्नेबित्तिकै मातृका भारतीय प्रहरीद्वारा पक्राउ परे। जबकि दिल्लीमा गएर मातृका कहाँ बस्छन् भन्ने कुरा प्रचण्डबाहेक अरुले थाहा पाउनु ज्यादै असम्भव थियो। त्यसैले मातृका भन्छन्– 'मलाई त्यतिबेला प्रचण्डले नै पक्राउ गराएका हुन्।' भारतमा मातृकामात्र होइन, मोहन वैद्य, सीपी गजुरेललगायतका नेताहरू पनि पक्राउ परेका थिए। पूरा हेर्नुहोस्...

राजधानीमा तीनथरि वेश्या सक्रिय

काठमाडौँ। महिलावादीहरू युवतीलाई वेश्यावृत्तिमा फसाउने दोष पुरुष वर्गलाई दिएर आफू निकै इमानदार, नारीवादी र निष्कलङ्क भएको ढ्वाङ पिट्छन्। तिनले बोल्दा कुनै पुरुषले थपडी बजाए गम्केर तीन हात उफ्रन खोज्छन्। तर आइमाईले नै थरिथरिका केटा खोज्दै र पाएमा लिएर नगरकोट, पालुङ, पोखरातिर जान्छन् भन्ने प्रमाण पाए तिनले कस्तो जवाफ देलान् ? पुरुषलाई पैसा तिर्ने नगरवधु खोइरो खन्छन् कि एकादुई यस्ता हुन्छन् भनेर उम्किन खोज्छन् ? उपत्यकामा खोज गर्दा आर्श्चर्यजनक, असामाजिक र अव्यवहारिक तथ्य फेला परेको छ। विशेष सूत्रका अनुसार पैसाको बिटो बोकेर आफ्नै कारमा चढी बलिष्ट पुरुष खोज्ने २० देखि ५० वर्षसम्मका आइमाईहरू उपत्यकामा सक्रिय छन्।
उमेरले ५० नाघेकी तारे होटलकी एक ठकुरानी उपत्यकामा भएकामध्येकी ज्येष्ठ हुन्। उनले एकपल्ट पूर्वतिरका एक सञ्चारकर्मीलाई भनेकी थिइन् रे- पुरुष भएपछि दुईवटै मुखबाट खुवाउन सक्नुपर्छ। माथ्लो मुखले भुँडी मात्र अघाउन दिएर रत्ति पनि धित मर्दैन। घोप्टो परेको बखत अनुमान गर्दा रङ्गी-बिरङ्गी सुँगुरको आभास मिल्ने एक एमाले नेतृको कथा पनि उस्तै छ। एक सोझी एमाले नेतृको भनाइमा उनका श्रीमान्ले हाँडीमा मकै भुटेको जस्तो मात्रै आभास दिन्छन् रे ! 'बिचरा उनका श्रीमान्को तौल श्रीमतीको एउटा खुट्टाजति मात्र होला'- उनी अनुमान गर्छिन्। एउटी फोटो पत्रकारले त 'नेपालका सय महिला' भन्ने पुस्तकमा खुलेर भनेकी छन्- 'मैले आधिकारिकरूपमा चाहिँ बिहे गरेकी छैन...। एनजीओमा पनि काम गर्ने र पत्रकार महासंघ तथा प्रेस काउन्सिल दुवैतिर धाउने एउटी अधबैंसेले यौनकै कारण पोई त्यागिन्। रेडियो र नेपाल टेलिभिजनमा छँदा वरिष्ठको फुइँ लगाउने दुई जनाले पनि बाहिर पल्केपछि श्रीमान् त्यागे। 'राइजिङ नेपालमा छँदा मैमत्तपन देखाउने प्रहरी निरीक्षक पत्नीको कारण कुपण्डोल गन्हाएको छ।' अनुसन्धानरत स्रोतले भन्यो। पूरा हेर्नुहोस्....

लोडसेडिङ्का कारण साइबर ब्यबासाय बन्द हुने अवस्थामा

बेदना श्रेष्ठ

काठमाडौं

नेपाल बिद्युत प्रधिकरणले प्रतिदिन १२ घण्टा रहेको लोड्सेदिङको समय बढाएर १६ घण्टा पुर्यपछी साईबर ब्यबसाय बन्द हुने अवस्थामा पुगेका छन । साईबर ब्यबसायमा सन्लग्न ब्यबसायिहरुले यो ब्यबसायको बिकल्प खोज्न बाधधे हुनुपरेको बातायका छन। साइबर क्यफेहरु लामो समयसम्म हुने लोड्सेदिङ्का कारण भरपर्दो बैकल्पिक ब्याबस्था गर्न नसक्दा बन्द हुने अवस्थामा पुगेको साईबर् संचालकहरु बताउछन । बुढानिलकण्ठ स्थित ग्लोबल लिङ् कम्प्युटर ईन्स्टिच्युट तथा साईबर् संचालक राजु भण्डारीले लामो समयसम्म बत्ती गैरहने भएकोले बैकल्पिक ब्याबस्थ अपनाउन गर्‍हो भएकोले साईबर् संचालन गर्न कठिनाइ भएको बताए । उनका अनुसार लामो समयसम्म लोड्सेदिङ हुँदा बेट्री चार्ज गर्न समेत समस्या परेकोले ब्याबसाय नै बन्द गर्नुपर्ने अवस्थाको सिर्जना भएको हो । त्यस्तै गरी २०६१ सालदेखी साईबर् र फोटोकपी सेवा संचालन गर्दै आएका दिपक भण्डारीको गुनासो अर्कै रहेको छ । साईबर् ब्याबसायमा प्रतिस्पर्धाका कारण सस्तो दरमा सेवा उपलब्धी गराउनु परेको अवस्थामा बिजुलिको बैकल्पिक ब्यबस्था गर्दा संचालन खर्च बढन जाने कारणले यो ब्यबसायको बिकल्प खोज्नु पर्ने अवस्था आएको हो ।
बिगतमा प्रतिघन्टा रु २५ लिने गरेको ईन्टरनेट सेवा उच्च प्रतिस्पर्धाका कारण केबल रु १० मा मात्र प्रधान गर्नुपरेको उनको गुनासो रहेको छ । यस साइबरबाट पसलको भाडा उठाउन नसकिएको बिद्युतअको अनियमितताका कारण आफुले यो ब्याबसायको बिकल्प खोज्न लागेको उनको भनाइ छ । नेपालमा बददो लोड्सेदिङ्का कारण साईबर् ब्याबसाये सन्चालन गरेर बसेका ब्यापारीलाई पसल चलाऊन त काठिन परेकाइ छ नै ईन्टरनेट प्रयोगकर्ताहरु समेत यो समस्याबाट निकै प्रभाबित भएका छन । काठमाडौं मनमैजुका निर लामाले बददो लोडसेदिङ्का कारण आफुलाई बिदेसमा रहेका आफना आफ्न्तहरुसँग च्याट गर्न समेटा अप्ठेरो भएको बताउछन । केही मानिसहरुले भने लोदसेदिङ्को प्रभाबबाट केही मात्रमा भएपनी राहात पाउन आफनो दिनचर्यनै परिवर्तन गरेको भाताये । पुतलिसडक स्थित आकार द डिजाइनरका संचालक शिवभक्त श्रेष्ठ भन्छन । दिनभरी बत्ती गएको बेला घरमा आराम गरेर सुत्छु अनी जती बेला बत्ती आउछ त्यतिबेला नै अफिस आउछु । बत्ती भएको बेला रातभरी खतिएर काम गर्नै पर्छ । नत्र समयमा काम भ्याएन भने ग्राहकहरु अर्को प्रोडक्सन हाउस तिर जान्छन । ब्यपारको पनि सिजन हुन्छ र उनिहरुलाई पनि हतारको काम हुन्छ । तोकेको समयमा त भ्याउनै पर्छ । यसरी बडदो लोदसेदिङ्का कारण आम उपभोक्तालाई प्रत्यक्ष नकारत्मक असार परीरहेको बेला नेपाल बिद्युत प्राधिकरणले लोड्सेदिङ्को समय अझै बड्नसक्ने बाताये पछी आमा उपभोक्ता र बिद्युतिय सेवा प्रदायकहरु अझ चिन्तित बन्नपुगेका छन ।

त्यसै कारणले गर्दा लोकतान्त्रिक गणतन्त्र नयाँ नेपालमा नेपाली जनताले पाएको नयाँ र नौलो उपहार स्वरुपको पुरस्कार यहि नै हो भनेर भन्न नमिल्ने त होईन । कता कता ढुङ्गे युगको शिकार त हुनु पर्ने होकि जस्तो अनुभव बिधुतिय सेवा प्रदायकहरुले अड्कल काट्न थालेका छन । तेसै कारणले गर्दा मैन बत्तिको उत्पादन बढाउन तिर बिसेस ध्यान जागरुक भएको हामीले पाउदछौ ।विश्वमा अहिले आर्थिक मन्दिले बिकराल समस्या बनाएको बेला त्यसै त श्रमिकहरुको संख्या कम्पनीहरुले कटौती गरि बिदेशि कामदारको लागी बेरोजगारको बन्धनमा बाधिन बाध्य हुनु परेको बेलामा हाम्रो देशमा सरकारमा बस्ने देश बहाक पार्टीका नेता भनाउदाहरु अझै पनि हाम्रो देशलाई आर्थिक मन्दिले केही असर पार्दैन भनेर भाषण गर्न पछि परेका छैनन् । भाषण एकातिर काम अर्कातिर गरेर हिड्ने प्रबृति छाडेका छैनन् । नेपाली जनतालाई बलिको बोका बनाएर आफुहरु अहेस आरामको जिवन जिउन चाहने अबसरबादी नियति भएका नेताहरुले नयाँ बनाउने शब्द दिएर बाजे बराजुको पुर्खालाई बिउताउन खोजी राखेका छन् । अनि भन्ने गर्दछन हामीलाई केही गर्न दिएन फलाना पार्टीले र फलाना व्यक्तिले भनेर जनताको आँखामा धुलो हाल्ने काम गरि राखेका छन् । कानून आफनो हातमा छ सत्ता आफनो हातमा छ र जनताले जंगली जिवनबाट आज सपनामा पनि नदेखेको ठाउँमा पुर्‍याईदिएको छ । फेरि पनि भन्ने गर्दछन् अब नयाँ र नौलो क्रान्ति त गर्ने बाकि छ । बलिदान दिन पनि पछि हट्ने छैन भनेर भन्ने पनि गर्दैछ ।के ति नेताहरुले जसरि सत्ता र शासनको बागडोर समाल्न सहकार्यका साथ आएका थिए अहिले तियो तरिका बाट कार्य गर्न भुलेका हुन त । हिजो संसद भनेको बुजुवाहरुको मागि खाने भाडो हो भन्नेहरु आज त्यहि ठाउँ र कुर्सीको आनन्दको लिप्त हुन पुगेका छन् । देश र जनताको नोकर हु भनेर बिगुल फुक्नेहरु आज पारिवारिक सन्जाल,बिलासिता,पुजिपतिको सिको सिक्न पछि हटेका छैनन् । नाताबाद र कृपाबादका चर्कानारा लगाउनेहरु आज कहाँ गयो ति नारा र बादका प्रतिकारि शब्दहरु के ती सबै भाषणमा मात्रै सिमीत हो । के ती देशका शासक भएर बसेकालाई अलि कति पनि लाज सरम भन्ने शब्दको ख्याल हुदैन । देशमा बिकराल परिस्थितीले जर्जड बनाउदै आएको छ ।बेरोजगारी र महङ्गीको आँधिबेरि बढेको बढै छ । यसलाई निर्मुल पार्नुको सट्टा एक आपसमा त त्यस्तो म यस्तो भनेर भाषण मात्र गरि हिड्ने बोलेकोे कुरालाई व्याबहारमा उतार्न तिर ध्यान नदिने सधै भरि हामीलाई केहि गर्न दिएन भनेर पानी माथिको ओभानो हुन खोज्नु लाचारी र कायरताको परिचय हो । आज नेपाली जनताले त्यसै जंगलबाट सदनमा पुर्‍याएको होईन किन कि बिगतमा देशका कुर्सी बहाकहरुको कुकृत्यले अन्याय र अत्याचारको सिमा नाघेर आचेत भएर देशमा र्सवस्वाह भएको पार्टीहरुलाई जनताले लात हानेर नयाँ र नौलो परिवर्तन ल्याउने जिम्मा सुम्पिएर साम दाम दण्ड भेद लगाएर देशको प्रमुख पार्टिमा पुर्‍याईदिएको छ । त्यो नसोच्नुस हामीले युद्घ सजिलै जित्यो भनेर यो युद्घ भनेको तपाईहरुको बलिदानले मात्र होईन ति निमुखा जनताको सामुहिक सहकार्य र सहचारिताको सफलता हो । अन्याय र अत्याचारले सिमा नाध्यो भने ढुङ्गा पनि त्यसको प्रतिकार गर्न जुरमुर्राउछ भन्ने कुराको पाठ सिक्नु भएको नै छ होला । अब पनि त्यो कुराले सृजना गर्न नपाओस । लोकतन्त्रमा कसैको कुरालाई खण्डन प्रतिबाद गर्न नपाउने हो । यदि कसैको कुरालाई प्रतिबाद गर्न नै नपाउने हो भने किन लड्नु पर्‍यो स्वातन्त्र चाहियो भनेर र लोकतन्त्र भनेर किन भन्नु पर्‍यो । कसैलाई चित्त नबुझकेको कुरामा सवालको जवाफ गर्न पाउनु नै लोकतान्त्रि गणतन्त्रले जनतालाई दिएको नैसर्गिक अधिकार हो । यदि मौलिक हकको नै उपभोग गर्न नपाउने हो भने के को लोकतन्त्र भनेर तालि बजाउनु पर्‍यो । त्यसैले सत्तामा बसेर नाताबाद र कृर्पाबाद, अहेस,आराम र बिलासिताको उपभोगीबाट पर रहेर नेपाली जनतालाई नयाँ नेपालको प्रत्याभुती दिनलाई कम्मर कसेर लाग्नु पर्‍यो ।

मातृकाको मुखबाट प्रचण्डको भण्डाफोर

सन्की र अर्धपागलको आरोप खेप्दै आएका माओवादीका पूर्वनेता मातृका यादवले नयाँ पार्टी गठन र प्रचण्डको भण्डाफोर अभियानलाई सँगसँगै अगाडि बढाउने घोषणा गरेका छन्। तराईका विपन्न वर्गलाई समेटेर मधेसी क्रान्तिकारी कम्युनिस्ट पार्टी गठन गर्ने चरणमा रहेका मातृकाले माओवादी अध्यक्ष पुष्पकमल दाहाल 'प्रचण्ड' र भारतीय गुप्तचर संस्था 'र' बीचको साँठगाँठको फेहरिस्त सार्वजनिक गर्ने भएका छन्।
मातृकाले आफ्ना निकटस्थहरूसँग बताएअनुसार माओवादी अध्यक्ष प्रचण्ड २०५६ देखि नै 'र' को सञ्जालमा फसेका हुन्। तर प्रचण्ड 'र' को सञ्जालमा फसेको कुरा आफूले २०६० पुसदेखि मात्र थाहा पाएको बताउँदै मातृकाले भनेका छन्– उनलाई त्यो सञ्जालबाट उम्काउने कोसिस सफल हुन नसकेपछि आफैं पार्टी छाड्न बाध्य भएको हुँ। मातृकाले आफ्ना निकटस्थहरूलाई बताएअनुसार २०६० मंसिरमा भारतको पटनामा सम्पन्न पूर्वीकमान्डको बैठकमा पार्टीको कार्यशैलीप्रति असन्तुष्टि जनाउँदै नेता मोहन वैद्यसमक्ष राजीनामा दिएर मातृका कपिलवस्तु गए। कपिलवस्तु जनसरकार घोषणासभा समाप्त हुनासाथ अध्यक्ष प्रचण्डले टेलिफोन गरी दिल्ली बोलाए, तर दिल्ली पुग्नेबित्तिकै मातृका भारतीय प्रहरीद्वारा पक्राउ परे। जबकि दिल्लीमा गएर मातृका कहाँ बस्छन् भन्ने कुरा प्रचण्डबाहेक अरुले थाहा पाउनु ज्यादै असम्भव थियो। त्यसैले मातृका भन्छन्– 'मलाई त्यतिबेला प्रचण्डले नै पक्राउ गराएका हुन्।' भारतमा मातृकामात्र होइन, मोहन वैद्य, सीपी गजुरेललगायतका नेताहरू पनि पक्राउ परेका थिए। तर सुराकीको आरोप भने डा.बाबुराम भट्टराईमाथि लगाइएको थियो। डा.भट्टराईको बढ्दो प्रभाव नियन्त्रण गर्न अध्यक्ष प्रचण्डले सुरुमा यानप्रसाद गौतम आलोक, रामबहादुर थापा बादल, रवीन्द्र श्रेष्ठ र पछि मातृका यादवलाई दाहिने हात बनाएका थिए। जब पार्टीभित्र उनीहरूको प्रभाव बढ्दै गयो, तब विभिन्न बहानामा उनीहरूलाई समाप्त पार्दै लगियो। यानप्रसाद गौतम आलोकलाई त यौनकाण्डको आरोप लगाएर मारियो। रामबहादुर थापा बादलको लोकप्रियता पश्चिम क्षेत्रमा बढ्दै गएपछि त्यसलाई चिर्न पनि अध्यक्ष प्रचण्डले पम्फा भुसाल प्रयोग गरे। बादललाई नेता बनाउनुपर्ने भन्दै कार्यकर्ताले भित्तेलेखन गर्न थालेपछि बादललाई पूर्वीकमान्डमा पठाइयो र पनि उनको लोकप्रियता घटेन। आखिर पम्फा भुसालसँगको यौन सम्पर्कको मुद्दा ब्यूँताएरै भए पनि अध्यक्ष प्रचण्डले कारबाही अगाडि बढाए। बादललाई पन्छाएपछि अध्यक्ष प्रचण्डको दाहिने हातका रूपमा रवीन्द्र श्रेष्ठ अगाडि बढे। यतिसम्म कि डा.बाबुराम भट्टराई र हिसिला यमीलाई श्रमशिविरमा पठाउने निर्णय गर्नका लागि विभिन्न आरोप रवीन्द्रले प्रचण्डको निर्देशनमा नै तयार गरेका थिए। पार्टीभित्र रवीन्द्रको साख बढ्दै गएपछि उनलाई समाप्त गर्न शाहीमन्त्री कमल थापासँग रकम लिएर राजाको पक्षमा सुराकी गरेको आरोपसमेत लगाइयो। पछिल्लोपटक मातृका यादव अध्यक्ष प्रचण्डको यति ठूलो एक्का भएका थिए कि सानोतिनो टिप्पणीसमेत सहन सक्दैनथे। एक प्रसंगमा केन्द्रीय सदस्य मुमाराम खनालले अध्यक्ष प्रचण्डमाथि साँघुरो घेरामा बसेको टिप्पणी गरेका थिए, तर त्यो टिप्पणी भुइँमा खस्न नपाउँदै मातृका मुमाराममाथि भोटेकुकुरझैं जाइलागे। यस्ता स्वामिभक्तहरूसमेत अटाउन नसकेको अध्यक्ष प्रचण्डको सर्कलमा बौद्धिक मानिने डा.बाबुराम भट्टराई कसरी अटाएका छन्? भन्ने कुरालाई माओवादीका भुक्तभोगीहरूले रहस्यको रूपमा लिएका छन्। यानप्रसाद गौतम र बादलमाथि यौनकाण्ड, रवीन्द्र श्रेष्ठमाथि राजासँग साँठगाँठ गरेको आरोप लगाइए पनि मातृकामाथि भने सन्काह र अर्धपागलबाहेक अरु आरोप लगाइएको छैन। यतिबेला डा.भट्टराईबाहेक खासै प्रभावशाली सहयोगी अध्यक्ष प्रचण्डले भेट्टाउन सकेका छैनन्। तर विकल्पमा एकता केन्द्र मसालबाट आएका नारायणकाजी श्रेष्ठ 'प्रकाश' देखापर्न थालेका कारण डा.भट्टराईले पनि छिट्टै नै बादल, रवीन्द्र वा मातृकाको नियति भोग्नुपर्ने ठोकुवा माओवादी कार्यकर्ता गर्दछन्। त्यसो त पार्टी छाडेका मातृका यादवले पत्रकार वीरेन्द्र साहको हत्यामा माओवादीका केन्द्रीय नेता नै संलग्न रहेको खुलासा गर्दै भनेका छन्– हत्याराहरूलाई ती नेताले सात लाख रुपैयाँ दिएका थिए। तर उनको नाम भने मातृकाले सार्वजनिक गरेका छैनन्।
Tarun Weekly

राजधानीमा तीनथरि वेश्या सक्रिय

काठमाडौँ। महिलावादीहरू युवतीलाई वेश्यावृत्तिमा फसाउने दोष पुरुष वर्गलाई दिएर आफू निकै इमानदार, नारीवादी र निष्कलङ्क भएको ढ्वाङ पिट्छन्। तिनले बोल्दा कुनै पुरुषले थपडी बजाए गम्केर तीन हात उफ्रन खोज्छन्। तर आइमाईले नै थरिथरिका केटा खोज्दै र पाएमा लिएर नगरकोट, पालुङ, पोखरातिर जान्छन् भन्ने प्रमाण पाए तिनले कस्तो जवाफ देलान् ? पुरुषलाई पैसा तिर्ने नगरवधु खोइरो खन्छन् कि एकादुई यस्ता हुन्छन् भनेर उम्किन खोज्छन् ? उपत्यकामा खोज गर्दा आर्श्चर्यजनक, असामाजिक र अव्यवहारिक तथ्य फेला परेको छ। विशेष सूत्रका अनुसार पैसाको बिटो बोकेर आफ्नै कारमा चढी बलिष्ट पुरुष खोज्ने २० देखि ५० वर्षसम्मका आइमाईहरू उपत्यकामा सक्रिय छन्।

उमेरले ५० नाघेकी तारे होटलकी एक ठकुरानी उपत्यकामा भएकामध्येकी ज्येष्ठ हुन्। उनले एकपल्ट पूर्वतिरका एक सञ्चारकर्मीलाई भनेकी थिइन् रे- पुरुष भएपछि दुईवटै मुखबाट खुवाउन सक्नुपर्छ। माथ्लो मुखले भुँडी मात्र अघाउन दिएर रत्ति पनि धित मर्दैन। घोप्टो परेको बखत अनुमान गर्दा रङ्गी-बिरङ्गी सुँगुरको आभास मिल्ने एक एमाले नेतृको कथा पनि उस्तै छ। एक सोझी एमाले नेतृको भनाइमा उनका श्रीमान्ले हाँडीमा मकै भुटेको जस्तो मात्रै आभास दिन्छन् रे ! 'बिचरा उनका श्रीमान्को तौल श्रीमतीको एउटा खुट्टाजति मात्र होला'- उनी अनुमान गर्छिन्। एउटी फोटो पत्रकारले त 'नेपालका सय महिला' भन्ने पुस्तकमा खुलेर भनेकी छन्- 'मैले आधिकारिकरूपमा चाहिँ बिहे गरेकी छैन...। एनजीओमा पनि काम गर्ने र पत्रकार महासंघ तथा प्रेस काउन्सिल दुवैतिर धाउने एउटी अधबैंसेले यौनकै कारण पोई त्यागिन्। रेडियो र नेपाल टेलिभिजनमा छँदा वरिष्ठको फुइँ लगाउने दुई जनाले पनि बाहिर पल्केपछि श्रीमान् त्यागे। 'राइजिङ नेपालमा छँदा मैमत्तपन देखाउने प्रहरी निरीक्षक पत्नीको कारण कुपण्डोल गन्हाएको छ।' अनुसन्धानरत स्रोतले भन्यो।

'खासगरी महिला अधिकार, महिला मुक्ति र समान हकको झयाली पिटनेहरू ब्रि्रेका छन्।' स्रोत दाबी गर्छ- 'सुजाताजस्ताले महिला मुक्तिको कुरा गर्ने कि लीलामणिकी कान्छी शशी श्रेष्ठले ?' सोझा तर बलिष्ठ युवालाई एक टिप्सको २० हजारसम्म दिन पछि नपर्नेहरूको लस्कर लामो भेटिएको छ। स्नातक तह सिध्याइसकेको एउटा युवक नोकरीको खोजीमा भौँतारिइरहेको हुन्छ। पत्रिकामा देखेको एउटा विज्ञापनबाट प्रभावित भएर महिनामा रु. १० हजारभन्दा बढी कमाउने चाहनाले विज्ञापनको फोनमा सम्पर्क गर्छ र आशावादी भएर आफ्नो बायोडाटा र एकप्रति फोटोसहित बोलाइएको स्थानमा पुग्छ।

त्यसको केही समयपछि उसलाई पुनः बोलाइन्छ। त्यहाँबाट एउटी युवतीले आफ्नो कारमा उसलाई लिएर अर्कै ठाउँमा पुर्‍याउँछे र ऊबाट आफ्नो यौनेच्छा पूरा गर्छे त्यसपश्चात् उसलाई बोलाएका समयमा त्यहीँ आएर काम गर्नुपर्ने बताउँछे। दिनहरू यसरी नै बित्दै जान्छन्। त्यस ठाउँमा नयाँ-नयाँ अनुहारका युवतीहरू पनि आउँछन्। कोरा कल्पनाजस्ता लाग्ने यस्ता घटनाहरू हाम्रो महानगरमा दिनहुँ घटिरहेका छन्। पाश्चात्य मुलुकमा विकसित यो परम्परा इन्डिया हुँदै हाम्रो मुलुकमा प्रवेश गरेको पनि आधा दशकभन्दा बढी भइसक्यो। आज महानगरमा 'स्वीमिङ' क्लबहरूको ती तीव्ररूपमा विकास भइरहेछ। जहाँ यौनलाई जुवा, तास अनि पार्टी डान्सजस्तै रमाइलोका रूपमा उपयोग गरिन्छ। नयाँ-नयाँ व्यक्तिहरूसँग यौनको आनन्द लिन विवाहित जोडीहरू नै मोटो रकम तिरेर त्यस क्लबको सदस्य बन्छन् र आ-आफ्ना श्रीमती वा गर्लफ्रेन्ड साटासाट गर्छन्। आजभोलि पैसा तिरे यौनसन्तुष्टि प्राप्त गर्न महानगरका महिलाहरू कस्सिएर लागेका छन्। अनुसन्धानबाट यस्तो कार्यमा अविवाहिता महिलाको तुलनामा विवाहिता महिलाहरू नै बढी संलग्न हुने गरेको तथ्य सामुन्ने आएको छ।

कस्ता महिलाहरूमा चाहिन्छ यस्तो साथी ? अहिलेको जमानामा मानिस महत्वाकांक्षी बन्दै गएको छ। केवल येश, आराम अनि पैसा मात्र उनीहरूको जिन्दगी भइसकेको छ। समयमै राम्रो केटा नपाउनु तथा आफूले भनेजस्तो जीवनसाथी नपाउनुजस्ता विविध कारणहरूले संभ्रान्तवर्गका महिलाहरूको समयमा विवाह हुन सक्दैन। विवाह नभएपछि उनीहरूभित्र प्राकृतिकरूपमा रहेको यौनचाहना पूरा हुन पाउँदैन। फलस्वरूप उनीहरू एकान्तमा बसेर सुखद यौनजीवनको कल्पना गर्छन्। अनि वास्तविकतामा पनि त्यस्तै सुख पाउने चाहनाले उनीहरूलाई कुत्कुत्याउँछ। त्यसपछि खोजी सुरु हुन्छ, एक जना यौनसाथीको, जसको लागि जतिसुकै रकम खर्चिन पनि उनीहरू तयार हुन्छन्। विवाह भइसकेका महिलाहरूको जीवनमा पनि अनेकौँ कारणले यौनसुख प्राप्त हुन सकेको हुँदैन। आफ्नो श्रीमान्को अत्यधिक व्यस्तता, कामबाट फर्केर घर आउनेबित्तिकै थाकेको बहानामा त्यत्तिकै सुत्ने बानी, नपुसंकताका साथसाथै बाहिर अरू केटीहरूसँगको शारीरिक सम्बन्ध आदि कारणले विवाहिता महिलाहरूको यौनजीवन खल्लो र निरस बन्न पुग्छ। जसको कारणबाट उनीहरूले आफ्नो यौनचाहनालाई भित्रभित्रै दबाउनुपर्ने बाध्यता बनिदिन्छ। कतिपय महिलाका श्रीमान्हरू काम गर्ने सिलसिलामा वर्षौं विदेश बसिदिन्छन्। फलस्वरूप आफ्नो श्रीमान्बाट प्राप्त हुन नसकेको यौनतृप्ति जसरी भए पनि प्राप्त गर्नेतर्फलाग्छन्, चाहे त्यसमा जतिसुकै पैसा खर्च गर्न किन नपरोस्। यस्ता साथीहरूको कारणले उनीहरू आफ्नो जिन्दगीमा यौनचाहना पूरा गर्न त पाउँछन्, साथै उनीहरूको एक्लोपन पनि हट्छ। जतिबेला आवश्यक पर्‍यो, त्यतिबेला तयार रहन सक्ने साथीको जरुरत हुन्छ उनीहरूलाई। त्यस्ता पेसेवर पुरुषहरूको साथले उनीहरूको यौनचाहना पनि पूरा हुन्छ र केही हदसम्म गोपनीयता रहन्छ। तर यसले धेरै नकारात्मक घटना तथा समस्यालाई पनि निम्त्याउन सक्छ। त्यसका बारेमा तल संक्षेपमा चर्चा गरिन्छः

ब्ल्याकमेलिङको डर

जुन पुरुषहरू पैसाको लागि तिनीहरूको यौनचाहना पूरा गर्छन्, पछि उनै पुरुषहरूले थप पैसाको लोभमा ब्ल्याकमेलिङ पनि गर्न सक्छन्। यसबाट महिलाहरूलाई झन् अनावश्यक चिन्ता थपिन्छ। जसको कारण परिवारका सदस्यहरूलाई पनि उक्त सम्बन्धका बारेमा थाहा हुन सक्छ। जुन पुरुषबाट महिलाहरू यौनसन्तुष्टि प्राप्त गर्छन्, ती पुरुषहरूको जिन्दगीकै बारेमा उनीहरूलाई केही थाहा हुँदैन। तिनीहरू विभिन्न यौनरोगदेखि एड्सबाट समेत पीडित पनि हुन सक्छन्। जसको कारणबाट ती महिलाहरूलाई पनि ती रोगहरू र्सर्ने सम्भावना रहन्छ।

दाम्पत्य जीवनमा दरार

जब कुनै पनि महिलाले परपुरुषबाट सेक्सको आनन्द पाउन थाल्छे, तब आफ्नो श्रीमान्प्रतिको उसको लगाव कम हुँदै जान्छ। आफ्नी पत्नीको बद्लिँदो आनीबानीका बारेमा पतिहरू जिज्ञासु बन्दै जान्छन्। उनीहरूलाई शंका लाग्ने प्रसस्तै बाटाहरू देखापर्छन्। श्रीमान्लाई यदि यस्तो सम्बन्धको बारेमा थाहा भयो भने दाम्पत्य सम्बन्ध टुट्नुका साथै आफ्ना छोराछोरीको नजरबाट पनि गिर्ने अवस्थासमेत आर्इपर्न सक्छ। आफूले अन्यसँग यौनसम्पर्क गर्न थालेपछि श्रीमान्ले पो थाहा पाउने हुन् कि वा आफूलाई एड्स पो लाग्ने हो कि जस्ता अनेक चिन्ताहरूले सताइरहन्छ। सँगसँगै मैले पाप गरिरहेकी छु कि भन्ने अपराधबोधले युवती ग्रसित हुन पुग्छे। फलस्वरूप उसको जिन्दगी नै नरक बन्न पुग्छ।

परपुरुष गमन गर्ने यस्ता नारीहरू आफैँले आफैँलाई यौनकामना पूरा गर्ने नाममा अँध्यारो खाल्डोतर्फ धकेलिरहेका हुन्छन्। जसले अन्तिममा उनीहरूको पूरा जिन्दगी नै बर्बाद हुन जान्छ। त्यसैले यस्तो दलदलबाट बच्नका लागि समयमै होस पुर्‍याई आफूले आफैँलाई सम्हाल्ने, आफ्नो श्रीमान्सँगको सम्बन्ध सुमधुर बनाउनतर्फलाग्नुका साथै आफूलाई केही न केही काममा व्यस्त राख्ने कोसिस गर्नु नै सर्वोत्तम हुन्छ।

वेश्या भन्नाले पैसाका लागि अरूका अगाडि नाचगान गर्ने, हाउभाउ, कटाक्ष आदिद्वारा परपुरुषलाई व्यभिचार निमन्त्रणा दिने र मैथुनसमेत गराउने स्त्री भन्ने बुझिन्छ। त्यस्तै वेश्यावृत्ति भन्नाले पैसाका लागि परपुरुषसँग यौनसम्पर्क राख्ने पेसा, परपुरुषसँग सहवास गरेर पैसा कमाउने कामलाई जनाउँछ। अब प्रश्न उठ्छ, पैसाका लागि स्त्रीहरू किन वेश्यावृत्ति अपनाउँछन् त ? यसै प्रश्नको उत्तर खोज्ने सिलसिलामा यो पंक्तिकारले वेश्यावृत्तिमा लागेका केही वेश्याहरूको अन्तरवेदना बुझ्ने प्रयत्न गरेको थियो। तर ती वेश्याहरूको अन्तरवेदनाका स्वरहरू प्रस्तुत गर्नुअघि वेश्याहरू कति प्रकारका हुन्छन् र कहाँ कस्तो अवस्थामा भेटिन्छन् भन्नेतर्फछलफल गरौँ।

सामान्यतः युवा र युवतीबीच जवानीमा प्रेम हुनु कुनै आर्श्चर्यजनक कुरा होइन। तर एउटी युवतीले धेरै युवासँग प्रेम गरी भन्ने आर्श्चर्य मान्नुपर्ने स्थिति उत्पन्न हुन्छ। ती युवतीसँग परिचित र धेरसँग प्रेम गरेको थाहा पाउने मान्छेको मनमा प्रश्न उठ्न सक्छ- त्यो कस्तीखालकी युवती हो ? के यो युवती खत्तम त भइन ? यसले फलानाको इज्जतलाई माटोमा मिलाउने भई। किन्तु एउटा पुरुषले धेरै जनासँग प्रेम वा सेक्स गरे पनि कसैको मनमा कुनै कुरा उठ्दैन, किन ? यो एक विचारणीय कुरा छ। सायद मर्दका दसवटी हुन्छन् भन्ने पुरानो उखान अझै पनि चरितार्थ भएर पो हो कि ? धेरै केटाहरूसँग प्रेम गरेको अभिनय गर्ने र यौनसम्पर्क गराएर जवानीको स्वाद चाख्ने युवतीहरूलाई स्तरहीन वेश्या भन्न सकिन्छ। यिनीहरूले वेश्यावृत्तिलाई पेसाको रूपमा नअँगाली यौनसम्पर्कलाई एक मोजमस्तीको रूपमा लिने गरेको पाइन्छ। यस्ता युवतीहरूले प्रेम गरेर मात्र यौनसम्पर्क राख्दछन्। जो पायो उसैसँग प्रेम गर्दैनन् र सेक्स पनि गराउँदैनन्। यिनीहरूले आफ्नो जिन्दगीमा दाग नलाग्ने गरी वा कसैले थाहा नपाउने गरी प्रेम गरेर यौनसम्पर्क गराउँछन्। यिनीहरूले एकदम सीमित व्यक्तिहरूसँग मात्र प्रेम गरेर सम्भोग गराउँछन्। कहिलेकाहीँ ठाउँ र परिस्थिति हरेर अपरिचित मान्छेसँग पनि यौनसम्पर्क गराउँछन्, किन्तु त्यस्ता युवतीहरू चामलमा बियाँ भेटिएझैँ मात्र भेटिन्छन्। यिनीहरूले यौनसम्पर्क गराएबापत कुनै शुल्क लिँदैनन्। किनकि यिनीहरूको निश्चत रेट हुँदैन। यिनीहरू प्रेमीसँग घुम्न, फिल्म हेर्न, रेष्टुरेन्टमा जान मन पराउँछन्। अझ कतिपय युवतीहरूले सम्भोग गर्ने प्रेमी वा पुरुषलाई पैसा वा वस्तु दिने गर्दछन्।

यस्ताखालका युवतीहरू प्रायः 'टीनएज' मा प्रेम गरेर यौनसम्पर्क राख्न सफल भए भने पछि प्रेमीसँग विवाह हुन नसकेमा वा प्रेमीले छोडिदिएमा वा मिलन हुन नसकेको खण्डमा पुनः अर्को प्रेमजालमा पर्दछन् र यौनसम्पर्क गराउँछन्। अनि शनैः शनैः परिधान फेरेजस्तो प्रेमी फेरेर जवानीको भरपूर उपयोग गर्दछन् अर्थात् एकबारको जवानीलाई त्यसै खेर जान दिँदैनन्। विशेष गरी घरबाट जुनसुकै समयमा पनि यताउता हिँड्न बन्देज नभएका युवती र घरबाट बाहिर निस्किन कठिन पर्ने युवतीहरूले धेरै जनासँग प्रेम गरेको पाइन्छ। किनकि घरको कानुन धेरै कडा वा धेरै खुकुलो भएमा मान्छे पथभ्रष्ट हुन पुग्छ। त्यसैले जे चिज पनि ठिक्क मात्रामा हुनुपर्छ। कम पनि हुनुहुँदैन, बेसी पनि हुनुहुँदैन।

यस्तै स्तरहीन वेश्याअन्तर्गत बिहे भइसकेका आइमाईहरू पनि पर्दछन्। आफ्नो लोग्नेले यौनसन्तुष्टि दिन नसकेको खण्डमा, आफ्नो श्रीमान् सधैँभरि आफूसँग नबसेर वा बस्ने परिस्थिति सिर्जन नभएमा, श्रीमान् सधैँ कामले व्यस्त भइरहने, श्रीमतीलाई समय दिन नसकेको खण्डमा र श्रीमान् कहिलेकाहीँ मात्र घर आउने र घरमा आएको बेलामा पनि यौनसन्तुष्टि दिन नसक्ने, त्यस्ता आइमाईलाई सम्भोग इच्छा छ तर लोग्नेले सन्तुष्टि दिन सक्दैन वा लोग्ने घरमा छैन भने के गर्ने ? त्यस्तो अवस्थामा कुनै परपुरुषलाई माया गरेर वा प्रेम गरेर यौनसम्पर्क गराउँछन्। आफ्नो यौनतीर्खा मेटाउन अभ्यस्त हुन्छन्। यौनतृष्णा मेटाइदिने पुरुषहरूलाई मीठो-मीठो खुवाउने, चाहिएको वस्तु दिने वा आवश्यक परेमा पैसासमेत उपलब्ध गराइदिन्छन्। विशेष गरेर धनाढ्य स्वास्नीहरू, लोग्ने विदेश गएका वा लाहुरेका स्वास्नीहरू, सधैँ व्यस्त भइरहने व्यक्तिका स्वास्नीहरू परपुरुषसँग यौनसम्पर्क राख्न सक्रिय भएको पाइन्छ। आफ्नो लोग्नेले बाहिर अन्य परस्त्रीसँग यौनसम्पर्क गरिरहेको होला, नत्र के यतिका समयसम्म बिनासम्भोग बस्न सके होला र - म पनि यहाँ यत्तिकै बस्न सक्दिन, कसैसँग यौनसम्पर्क गराउनुपर्‍यो भन्ने सोचेर परपुरुष रोज्न थाल्छन्।

यस्ताखालका वेश्याहरूलाई सर्वसाधारणले सजिलै छुट्याउन सक्दैनन्। तर आफ्नो टोल, छरछिमेकमा कोही यस्ताखालका युवती वा आइमाईहरू छन् भने फलाना त वेश्या जस्तै रै'छ भनेर अड्कल गर्न सकिन्छ। त्यस्तै, कुनै युवती वा आइमाईलाई सम्भोग गर्ने पुरुषले कसैलाई भनेमा पनि ती महिलाले फलानी त प्रेम गरेर यौनसम्पर्क गराउँदी रहिछे भनेर थाहा पाउन सकिन्छ। यिनीहरूको विशेषता एकदम सीमित व्यक्तिहरूसँग वा दुई-तीन जनासँग मात्र पनि सम्भोग गराउनु हो। प्रायः प्रेम गरेर वा प्रेम गरेको अभिनय गरेर यौनसम्पर्क गराउने युवती वा आइमाईलाई स्तरहीन वेश्याको श्रेणीमा राख्न सकिन्छ। यिनीहरूमध्ये कतिपय युवतीहरूले विवाहको बन्धनमा बाँधिएपछि परपुरुषसँग सम्पर्क राख्न पूर्णरूपले छाड्छन् भने कतिपय युवतीले विवाहपश्चात् पनि पहिलेका प्रेमीसँग यौनसम्पर्क गरिरहेका हुन्छन्। अर्काथरि तल्लो तहका वेश्या हुन्छन्, जो पैसा लिएर वेश्यावृत्ति गर्दछन्। तल्लो तहका वेश्याहरूको आयस्रोत भनेकै यौनसम्पर्क गराएर आएको पैसा हो। उनीहरू आर्थिक स्थिति नाजुक हुनाले वेश्यावृत्तिमा संलग्न हुने गरेका छन्। उनीहरू काम गरेर खान रुचाउँदैनन्। प्रायःजसो अशिक्षित नै हुन्छन्। जहाँ यिनीहरूको बसोबास हुन्छ, त्यहाँ यिनीहरू ओठमा लाली पोतेर बस्ने, नाच्ने, गाउने र गीत सुन्नेजस्तो मनोरञ्जनका क्रियाकलापबाहेक अरू केही गर्दैनन्। कुनै पुरुष त्यस स्थानमा पुगे भने यौनसम्पर्कका लागि आमन्त्रण गर्दछन्। लाज, सरम कुन चरीको नाउँ हो, तिनीहरूलाई थाहा हुँदैन। जहाँ जे मन लाग्यो, त्यही बोल्ने गर्छन्।

प्रायः मुखमा अश्लील शब्दले डेरा जमाएको हुन्छ। किनभने यिनीहरूको जीवन नै अश्लील छ भने श्लीलले कसरी डेरा जमाउन सक्ला ? वेश्यावृत्तिको निम्ति विश्वमा जसरी थाइल्यान्डको बैंकक चर्चित छ, त्यसैगरी आठ-दस वर्षपहिले नेपालमा नेपालगन्जको गगनगन्ज भन्ने ठाउँ चर्चित थियो। त्यस टोलका सक्रिय युवालगायत अन्य व्यक्तिहरूले त्यहाँबाट वेश्या हटाउने अभियान चलाए। केही समयपश्चात् पुलिस प्रशासनको सहयोगमा त्यस टोलका व्यक्तिहरूले वेश्यालाई हटाउन सफल पनि भए। त्यस ठाउँका वेश्याहरू पलाएन भनेर अन्यत्र गए। केहीलाई त्यहीँ रोजगारीको व्यवस्था पनि मिलाइयो तर ती पनि पुनः आफ्नो पेसा अँगाल्न अन्यत्र गए। बगेको खोलालाई जसरी फर्काउन सकिँदैन, फर्काउन नसके पनि बाँध बाँधेर केही समयसम्म रोक्न सकिएला तर पानी बढी भएपछि खोला आफ्नो बाटो लागिहाल्छ। किनकि खोलाको अन्तिम उद्देश्य समुद्रसम्म पुग्नु हो। खोला जसरी पनि समुद्रसम्म पुग्न सफल हुन्छ। त्यसैगरी यस तहका वेश्याहरूलाई पनि केही समय रोक्न सकिएला तर सदाको लागि भने रोक लगाउन सकिँदैन। किनकि यिनीहरू अन्तिम समयसम्म नै वेश्यावृत्ति गराउन लालायित हुन्छन्। आफू बूढी भएपछि आफ्ना छोरीहरूलाई पुनः वेश्यावृत्तिमा संलग्न गराउँछन्।

नेपालगन्जको घटनाले पनि स्पष्ट पार्छ कि वेश्यावृत्तिमा संलग्न भइसकेकालाई पुनः सही मार्गमा ल्याउनु खोलालाई फर्काउनुजत्तिकै असम्भव छ। यिनीहरूलाई सजिलै चिन्न सकिन्छ। यिनीहरू धेरै जनासँग यौनसम्पर्क नगराई बस्न सक्दैनन्। आफ्नो जात नै वेश्या हो भने किन आफ्नो शरीर नबेच्ने त ? जब कुनै काम नगरी यौनसम्पर्क गराएर बाँच्न सकिन्छ भने अन्य काम किन गर्ने ? यति सजिलो काम छाडेर किन गाह्रो काममा हात हाल्ने ? सायद यही कारणले पनि यिनीहरूले आफ्नो पेसा परित्याग गर्न सकेका छैनन्। यिनीहरूलाई समाजले पनि घृणाको दृष्टिले हेर्ने गर्छ। यिनीहरूमध्ये केहीले अन्य पेसा अपनाएर बाँच्न खोजे पनि समाजले बाँच्न दिँदैन। त्यही भएर नै यिनीहरू पुनः त्यही पेसा अपनाएर बाँच्न विवश भएका छन्।

काठमाडौँमा यस्ता तल्लो तहका वेश्याहरू प्रसस्तै भेटिन्छन्। यिनीहरूको अन्य जिल्लामा जस्तै छुट्टै एरिया नहोला तर विभिन्न ठाउँमा ४/६ जना मिलेर कोठा लिई सम्भोग गराइरहेका छन्। यिनीहरू साँझपख रत्नपार्क, वीर अस्पतालअगाडि, सुन्धारा, नयाँ र पुरानो बसपार्कलगायत विभिन्न भीडभाडका ठाउँमा ग्राहकको लागि प्रतीक्षारत हुन्छन्। यिनीहरूका साथमा खाते केटाहरू पनि हुन सक्छन्। ती खाते केटाहरूले ग्राहक खोजेर ल्याएको घटना यस पंक्तिकारले पनि देखेको छ। यिनीहरू आफ्नै डेरा वा केटाले जहाँ लग्यो, त्यहीँ गएर यौनसम्पर्क गराउँछन्। यिनीहरूलाई सजिलै चिन्न सकिन्छ। ओठमा रातो लाली पोतेका, चञ्चले स्वभावका, आँखा चारैतिर घुमाइरहने यिनीहरूको बानी हुन्छ। यिनीहरूलाई महानगरमा 'सी ग्रेड' का वेश्या भन्ने गरेको पाइन्छ। जन्मजात नै वेश्या हुनेलाई तल्लो तह वा 'सी ग्रेड' का वेश्या भनिन्छ।

माथि तल्ला तहका वेश्याहरूको बारेमा चर्चा गरिसकिएको छ। अब मध्यम वा 'बी ग्रेड' का वेश्याहरूको बारेमा केही चर्चा गरौँ। यस तहका वेश्याहरू जन्मजात वेश्या जातिका नभई अन्य जातिका हुन्छन्। यिनीहरूले वेश्यावृत्तिलाई पूर्णरूपमा नअँगाली 'साइड' पेसाका रूपमा अँगालेका हुन्छन्। यिनीहरू वेश्यावृत्तिमा लाग्ने मुख्य कारण सौख, बलात्कारका घटना अतिरिक्त आम्दानी गरेर फजुल खर्च गर्न र विदेशीको प्रतिस्पर्धामा फेशन गर्न पैसाले नपुगेर यो पेसामा लाग्छन्। कतिपय जवान युवतीहरू मनोरञ्जन र जवानीको मज्जा लिन पनि यो पेसामा सरिक भएको पाइन्छ। यस्ताखालका वेश्याहरूले जो पायो उसैसँग सम्पर्क राख्दैनन्। यिनीहरूले आफैँ ग्राहक पनि खोज्दैनन्। यिनीहरू विशेष गरेर कुनै माध्यमद्वारा ग्राहकसमक्ष प्रस्तुत हुने गर्दछन्। यिनीहरू ठाउँ, परिस्थिति र समयअनुरूप जोसुकैसँग पनि यौनसम्पर्क गराउन पनि पछि पर्दैनन्। यिनीहरूमध्ये कतिपय त होटलहरूमा 'बुक' हुने गर्दछन्। कतिपय होटलमा यिनीहरूको फोटो पनि हुन्छ। विशेष ग्राहक वा नियमित ग्राहकलाई होटल व्यवसायीले फोटोसमेत देखाउँछन्। ग्राहकले फोटो हेरेर जुन केटी 'च्वाइस' गर्दछन्, त्यही केटीलाई फोन वा अन्य कुनै माध्यमद्वारा सम्पर्क राखेर होटल व्यवसायीहरूले ग्राहकसमक्ष प्रस्तुत गर्दछन्। यिनीहरू होटलबाहेक दुई-चार दिनसम्म जहाँ घुमाउन लग्यो, त्यहीँ जाने गर्दछन्। यस्ताखालका वेश्याहरूको रेट तल्लो तहका वेश्याहरूको भन्दा बढी नै हुने गर्दछ। युवतीको सुन्दरताअनुसार रेटमा आकाश-जमिनको जस्तो फरक पर्छ अर्थात् तल्लो तहका वेश्याहरूको जस्तो एउटै रेट हुँदैन।

नेपालको परिप्रेक्ष्यमा काठमाडौँलगायत अन्य प्रमुख सहरहरूमा यस्ताखालका वेश्याहरू पाइन्छन् तर काठमाडौंको तुलनामा अन्य सहरमा केही कम संख्यामा छन्। अन्य जिल्लाबाट पढ्न वा जागिरको सिलसिलामा महानगर पसेका युवतीहरूमध्ये केही यो पेसामा सरिक भएका पाइन्छन्। यिनीहरू प्रायः शिक्षित नै हुने गर्दछन्। कोही क्याम्पसमा पढिरहेका र कोही जागिर गरिरहेका हुन्छन्। काठमाडौँका केही स्थानीय युवतीहरू पनि यस पेसामा संलग्न भएका छन्। बढ्दो महँगीको कारण फेशन गर्न, महङ्गा मेकअपका सामान खरिद गर्न, रेष्टुरेन्टमा गएर खान, फजुल खर्च गर्न बाबु-आमाले दिएको सीमित पैसाले वा जागिरबाट आउने तलबले नपुगेर यिनीहरूले यौनसम्पर्क गराउँछन् र आफूलाई चाहिएको वस्तु जोहो गर्दछन्। यिनीहरूले जीवनलाई मोजमस्तीको रूपमा लिएका हुन्छन्।

स्वर्गीय आनन्द पनि लिन सकिने र पैसा पनि पाइने यो भन्दा रमाइलो जीवनमा अरू के हुन सक्ला ? जवानीमा पनि शारीरिक सुख नभोगे कहिले भोग्ने त ? जवानीमा फेशन नगरे कहिले गर्ने त ? जवानी रिल्याक्ससँग नबिताए के बूढेसकालमा रिल्याक्स गर्ने ? सायद यस्तै सोचाइ छ उनीहरूमा। घरमा दुई छाक राम्ररी खान नपुग्नेले कसरी महँगा लत्ताकपडा लगाएका छन् - कसरी राम्रो होटल र रेष्टुरेन्टमा गएर मीठो खाएका छन् ? बसमा हिँड्न पैसा नपुग्नेले कसरी महँगो ट्याक्सीमा गुडेका छन् ? यसको कारण हुन सक्छ- वेश्यावृत्ति। बाहिरबाट आएका युवतीहरूले कोठा वा पूरा फ्ल्याट भाडामा लिएर बसेका हुन्छन्। ती कोठाहरूमा प्रायःजसो कुनै न कुनै पुरुष आइरहेका हुन्छन्। घरबेटी वा कसैले शङ्का लागेर सोधेमा दाइ, अङ्कल, मामा आदिको साइनो लगाउने गर्दछन्। तर रातभर सँगै सुत्ने गर्छन्। अन्य मानिसलाई के थाहा नातेदार हो कि नाठो - कतिपय होटलमा पनि जाने गर्दछन्, कोठामा काम गराउन नमिलेको खण्डमा। यिनीहरू घरमा नसोधीकन दुई-चार दिन हराउने र दुई-चार दिन फेरि घरमै बसेर केही दिन घर-कोठाबाट गायब हुने,

प्रायः दिनभरि घरमै वा कोठामै र राति-राति हराउने यस्ताखालका युवतीहरू वेश्या हुन सक्छन्। घरमा पालेको कुकुरलाई बाहिर छोडिदिएमा कुनैले मान्छेको बिष्टा खान्छन् भने कुनै कुकुरले खाँदै खाँदैनन्। यस्तै, यिनीहरू पनि विवाहको बन्धनमा बाँधिएपछि कसैले वेश्यावृत्ति गर्न पूर्णरूपले छाड्छन् भने कसैले आफ्नो पतिले सुइँको नपाउने गरी यौनसम्पर्क गराइराखेका हुन्छन्। अन्य सामान्य युवती र यिनीहरूमा केही पृथकता हुँदैन। यस्ताखालका वेश्याहरूलाई सर्वसाधारणले सजिलै छुट्याउन सक्दैनन् तर दूधमा मिसिएको पानीलाई राजहंसले जसरी दूधको दूध र पानीको पानी छुट्याइदिन्छ, त्यसैगरी विशेष मान्छेहरू वा भुक्तभोगीहरूले यस्ताखालका वेश्याहरूलाई सहजै छुठ्याइदिन्छन्।

जन्मजात वेश्या नभई जवानीमा वेश्यावृत्तिमा सामेल हुने युवतीलाई मध्यम तह वा बी ग्रेडका वेश्या भनिन्छ। वेश्यालाई तीन तहमा वर्गीकरण गरेअनुसार अब उच्च स्तर वा ए ग्रेडका वेश्याहरूको बारेमा प्रकाश पार्ने जमर्को गरिएको छ। जब-जब नेपालमा सत्ता समीकरणको अवस्था सिर्जना भएको छ, त्यतिबेला तीनवटा 'स' चर्चाको शिखरमा पुग्छन्। तीन 'स' अर्थात् सांसद, सुरा र सुन्दरी। सांसदहरूलाई सुरा, सुन्दरी र पैसाले खरिद गरेर आफ्नो पक्षमा मत हाल्न लगाएर आफ्नो पार्टीलाई सत्ताको सुखभोग गराएका घटनाहरू हामीले देखिसकेका छौँ। तन बूढो भए पनि मन कहिल्यै बूढो हुँदैन भन्ने उखान चरितार्थ भएको छ। नत्र किन बूढा सांसदहरूले जवान सुन्दरीहरू पाएर आफ्नो इज्जत, प्रतिष्ठा र अस्तित्वलाई फोहरको खाल्डोमा डुबाएका छन् ? एकातिर तिनै प्रतिष्ठित गरिमामय पदमा आसीन व्यक्तिले भाषणमा वेश्यावृत्ति उन्मूलन गर्न हामीले जोड दिइरहेका छौँ भन्छन् तर अर्कोतिर उनीहरू नै वेश्यावृत्तिमा संलग्न छन् भने कसरी वेश्यावृत्ति उन्मूलन हुन सक्छ ? सांसद वा मन्त्रीहरूलाई कहाँबाट सुन्दरीहरू प्राप्त हुन्छन् ? यो प्रश्न उठ्न सक्छ।

हो, त्यस्तै सांसद वा मन्त्रीहरूलाई प्राप्त हुने सुन्दरीहरू उच्चस्तरका वेश्याअन्तर्गत पर्दछन्। उच्चस्तरका वेश्याहरूले उच्चस्तरका व्यक्तिसँग मात्र यौनसम्पर्क गराउने गर्दछन्। यस्ताखालका वेश्याहरूमध्ये कतिले मोटो रकम लिन्छन् भने कतिले आफ्नो वा अरू कसैको नमिलेको काम बनाउनको लागि यौनसम्पर्क गराउँछन्। यस्ताखालका वेश्याहरू विशेष गरेर यही महानगरभित्र मात्र केन्द्रित रहेको पाइन्छ। महानगरबाहिर पनि यस्ताखालका वेश्याहरू नभएका भने होइनन् तर महानगरको तुलनामा नगण्य छन्। कतिपय अन्य जिल्लाबाट महानगर पसेका युवती र कतिपय यहाँकै स्थानीय राम्रै घर-परिवारका कुपुत्रीहरू यस पेसामा सरिक छन्। यस्ता वेश्याहरूले सरकारी निकायको उच्चपदस्थ अधिकारी, नवधनाढ्य, धनाढ्य र धेरै पैसा खर्च गर्न सक्ने व्यक्तिहरूसँग मात्र यौनसम्पर्क गराउँछन्। यिनीहरूले आफैँ ग्राहक खोज्दैनन्। कुनै माध्यम वा प्रत्यक्ष सम्पर्क राखेर ग्राहकलाई आफ्नो शरीर सुम्पने गर्छन्। 'प्राइभेट' वा सरकारी गाडीहरूमा हिँड्ने व्यक्तिहरूले मात्र यस्ता वेश्यासँग सम्पर्क राख्न सक्छन्। अन्य हामीजस्ता सर्वसाधारणले भने होइन।

यस्ताखाला वेश्याहरूलाई सामान्य मानिसले वेश्या होलान् भनेर कल्पनासम्म पनि गरेका हुँदैनन्। किनकि कतिपय यिनीहरूमध्ये चर्चित स्त्रीहरू नै पर्दछन्। अझ कसैले त यो देशको निम्ति ठूलै योगदान पनि दिएका छन्। यस्ता वेश्याहरूमध्ये बाहिरबाट आएकाले एक्लै वा दुई जना मिलेर पूरा फ्ल्याट वा घर नै भाडामा लिएर बसेका हुन्छन्। यिनीहरूलाई निजी वा सरकारी गाडीहरू लिन आउने-जाने गर्दछन्। तारे होटल वा जहाँ गाडीले पुर्‍याउँछ, त्यहीँ पुग्ने यिनीहरूको बानी हुन्छ। अझ कहिले इन्डिया वा कहिले विदेशसम्म पनि पुग्ने अवसर पाउँछन्, यिनै धनाढ्य, सरकारी निकायका उच्चपदस्थ अधिकारी वा मन्त्री, सांसदहरूसँग। यिनीहरूको हातमा 'पावर' पनि हुन्छ। यिनीहरू गर्व गर्दै आफ्ना यौनसम्पर्क नगराउने सखीहरूसँग 'मैले फलाना मन्त्री वा फलाना पुँजीपतिलाई यौनसन्तुष्टि दिलाएकी छु। मलाई के कम सोचेकी छस् ? यी साँप्रा मन्त्रीलाई चढाएका साँप्रा हुन्' भन्दै आफ्ना साँप्रा ठटाउँछन्। यो कुरा यस पंक्तिकारले यस्तैखालकी वेश्याले आफ्नी सखीलाई भनेकी थिई भन्ने जानकारी पाएको थियो, जुन वेश्या बाहिरबाट महानगरमा प्रवेश गरेकी थिई। तिनको नाउँ यहाँ उल्लेख नगर्नु नै उचित होला।

यस्ताखालका वेश्याहरूलाई सर्वसाधारणले छुट्याउन सक्दैनन्। तर केही मान्छेले भने छुट्याउन सक्छन्। यस्तालाई छुट्याउने केही आधारहरू छन्, जसको घरअगाडि साँझपख प्रायःजसो सरकारी प्लेट वा निजी प्लेटका गाडीहरू आएर रोकिन्छन्। गाडीहरू प्रायः हप्तैपिच्छे फेरिने गर्छन्। त्यस्तै गरी गाडीसँग मान्छे पनि फेरिइरहन्छन्। फरक-फरक गाडीमा सधैँ पृथक-पृथक व्यक्तिहरूसँग हिँड्ने युवती उच्चस्तरका वेश्या हुन सक्छन्। यिनीहरू अन्य स्तरका वेश्याहरूभन्दा सुन्दर नै हुने गर्दछन्। मूल्यवान् पहिरान, उच्चस्तरीय मेकअप आदिले यिनीहरूलाई सुन्दर बनाएको हुन्छ। यिनीहरूले चाहेको खण्डमा प्रतिष्ठित, गरिमामय पदमा आसीन व्यक्तिहरूलाई यौन दुराचारको आरोप लगाएर फसाउन सक्छन्। जसरी अमेरिकी पूर्वराष्ट्रपति विल क्लिन्टनलाई यौन दुराचारको आरोप लाग्यो, त्यसरी नै नेपालमा पनि कुनै दिन यस्तैखालका वेश्याहरूले यौन दुराचारको आरोप लगाएर प्रतिष्ठितहरूको हुर्मत नझार्लान् भन्न सकिँदैन। त्यो एक प्रतीक्षाको विषय भएको छ। यिनीहरूमध्ये कतिले एउटा निश्चित लक्ष्य प्राप्त गरिसकेपछि यो पेसा पूर्णरूपले छाड्छन् भने कतिले यो पेसालाई निरन्तरता दिइरहन्छन्। कसैले विवाह नगरी जीवन नै एक्लो बिताउने चाहना राख्छन्। उच्चस्तरका व्यक्तिहरू र धनाढ्य व्यक्तिहरूसँग यौनसम्पर्क गराउनेलाई उच्चस्तर वा 'ए ग्रेड'का वेश्या भनिन्छ।

वेश्याहरूलाई तीन तहमा विभाजन गरिएअनुसार उनीहरूको चाल, चलन, वर्ग र किन वेश्यावृत्ति गर्दा रहेछन् भन्नेबारेमा स्पष्ट पारियो। अब उनीहरू यो लतमा परिसकेपछि किन पेसा छाड्न मान्दा रहेनछन् भन्नेबारेमा स्वयं वेश्याहरूसँग एकछिन मन्थन गरौँ- 'जब लोग्नेले मलाई छोड्यो, अबोध सानी छोरी बारम्बार मम्मी भोक लाग्यो भनेर कराइरहन्थी। म त केही दिन भोक खप्न सक्थेँ तर छोरीको पीडालाई म खप्न सक्दिनथेँ। त्यसैले छोरीको पेट भर्नका लागि भए पनि मैले आफ्नो शरीर बेच्ने निर्णय गरेँ र वेश्यावृत्ति सुरु गरेँ।' यी वाक्यहरू उदयपुर घर भई हाल काठमाडौँ नयाँबानेश्वर डेरा गरी बस्ने सीमा गुरुङका हुन्। उनी भन्छिन्- 'श्रीमान्ले छोडेर जापान गयो र कहिल्यै फर्किएन, मैले कामको खोजीमा हजारौँ अफिस धाएँ तर सबैले फाइदा मात्र लुट्न खोजे, काम दिएनन्। त्यसैले मैले विवशतामा परेर वेश्यावृत्ति सुरु गरेँ। अब त यसैमा आनन्द लाग्छ, सधैँ रमाइलो गरेर नै दिन बित्छ, आम्दानी पनि राम्रै छ, त्यसैले यो पेसा छाड्न सक्दिन जस्तो लाग्छ।'

नयाँ बानेश्वरमा नै बस्ने उषा बस्नेतको पीडा पनि त्यस्तै छ- 'लोग्नेले मेरै बहिनीलाई लिएर हिँड्यो, के गर्नु दूध चुस्ने छोरी छ, छोरीलाई भोकै अर्काको साथमा छाडेर आफ्नो भोक मेटाउन अर्काको यौवनको प्यास मेटाउनुपर्छ, यो हाम्रो बाध्यता हो। अरू काम केही पाइन्न, कसरी यो पेसा छाड्न सकिन्छ र ! आखिर जसरी भए पनि बाँच्नु त पर्‍यो नै !' एड्स तथा यौनरोगको विषयमा उनीहरू दुवैको एउटै वाक्य छ- 'जीवनदेखि नै वाक्क लागिसकेको छ, के को डर एड्सको ? कुनै ग्राहक आफैँ सचेत भएर ढाल लगाउँछन्, हामी लगाऊ भन्दैनौँ।'

यी त थिए स्तरहीन वा तल्लो तहका वेश्याहरूसँगको मन्थनको केही अंश, अब लागौँ मध्यमखालका वेश्याहरूसँग। 'मेरो नाम र पूरै ठेगानाचाहिँ नलेखिदिनुहोला, घरमा बाबुआमा र दाजु-भाउजूले थाहा पाउनुभयो भने मैले पढ्न नै छाडिदिनुपर्छ। फेरि विवाहको निम्ति पनि अप्ठेरो पर्छ। के गर्नु, घरबाट महिनामा दुई हजार रूपैयाँ पठाउँछन्, हामी सम्पन्न परिवारका पनि होइनौँ। दाजु गाउँकै स्कुलमा पढाउनुहुन्छ। उहाँको तलबबाटै मलाई खर्च पठाउनुहुन्छ। अहिले पीके क्याम्पसबाट आईए प्रथम वर्ष उत्तीर्ण भएँ। पहिले त दुई हजारले जसोतसो महिना चल्थ्यो। तर अहिले त पकेट खर्च नै दुई हजार हुन्छ।' यी वाक्य हुन्- काठमाडौँको पीके क्याम्पसमा आईए दोस्रो वर्षमा अध्ययनरत १९ वर्षीया एक युवतीका। उनी अनामनगरमा एउटा कोठा लिएर बसेकी छिन्। उनी वेश्यावृत्तिमा लाग्नुको कारण बताउँदै भन्छिन्- 'पहिले हामीजस्तै गाउँबाट आएका साथीहरू सामान्य भएर क्याम्पस आउँथे। तर उनीहरू एकाएक परिवर्तन भए। खानपान, फेशन, सब बद्लियो। हामीलाई त मान्छे नै गन्न छाडे। त्यसको कारण खोज्दा हाम्रा साथीहरूले रहस्य खोले। उनीहरूले भन्न थाले- 'तँ पनि हाम्रो सङ्गतमा लागिस् भने हामीजस्तै हुन्छेस्। एक रातकै दुई-तीन हजारसम्म पाइन्छ।' त्यस्तै कारणले म पनि यो पेसातर्फ आकर्षित भएँ। तर कण्डम प्रयोग नगरी मैले अहिलेसम्म कसैलाई पनि गर्न दिएको छैन, केही गरी एड्स लाग्यो भने त खत्तम भइहाल्यो नि, हैन त दाइ ?' 'खै विवाह गरेपछि यस्तो आनन्द र रमाइलो हुँदैन होला, के सकिएला र पेसा छाड्न ! पढेर पनि केही काम पाइँदैन, आखिर जसरी भए पन पैसा कमाउने त हो नि ! पैसा भए सबैले हाई-हाई गरिहाल्छन्, पछि जे होला।' उनी पेसा छाड्ने बारेमा बताउँछिन्।

उल्लिखित कुराहरू मध्यमखालका वेश्यामा गनिने युवतीसँग भएको हो। अब लागौँ, उच्चस्तरका वेश्याहरूसँग। 'मलाई पैसाको कुनै परवाह छैन र पैसाको निम्ति यो काम गरेको पनि होइन। श्रीमान् वैदेशिक व्यापारमा हुनुहुन्छ। व्यापारमा कहिलेकाहीँ अप्ठेरो स्थिति आउँछ। त्यस्तो बेला श्रीमान्लाई सहयोग गर्न कतिपय सरकारी कार्यालय प्रमुखहरू, सांसद, मन्त्री तथा मन्त्रालयका सचिवहरूसँग भेट गर्न म आफैँ जानुपर्छ। त्यस्तो बेलामा आफ्नो करोडौँको काम बन्छ भने एकछिन उनीहरूसँग सुतिदिएर उनीहरूको प्यास किन नमेटाइदिने - पैसा लिएर गरेको होइन क्यारे, म कसरी वेश्या भएँ ?' काठमाडौँको महाराजगन्ज, चक्रपथनिवासी एक घरानियाँ ३४ वर्षीया राणा परिवारकी महिलाको भनाइ हो यो। उनी भन्छिन्- 'म त यसलाई पेसा ठान्दिन, यो काम छोड्यो भने त व्यापार नै छाडे भैहाल्यो नि !'